ج: در صورتى كه نذر نموده روزه را در سفر بگيرد.

برخى از فقهاء فرموده‌اند:

مورد چهارمى براى صحت روزه در سفر وجود دارد و آن عبارت است از:

روزه‌اى كه كفّاره صيد مى‌باشد.

سوّم: پسر بچّه نابالغ را در هفت سالگى بر گرفتن روزه تمرين بدهند.

مرحوم صدوقين و نيز شيخ عليه الرحمه در كتاب نهايه فرموده‌اند:

پسر بچه مزبور را در نه سالگى بر گرفتن روزه تمرين دهند.

چهارم: مريض بايد از ظن و گمان خود تبعيّت كرده و به آن عمل كند لذا در صورتيكه ظن دارد گرفتن روزه براى وى ضرر دارد و على القاعده نبايد بآن مبادرت ورزد، اگر روزه گرفت، روزه‌اش فاسد بوده و بعدا بايد قضاى آنرا بجا آورد.

نيّت و كيفيت آن‌

بر مكلّف واجب است براى روزه نيّت كند و لازم است نيّتش مشتمل بر دو امر باشد:

1- وجه عبادت (وجوب و ندب)

2- قربت.

در نيّت روزه ماه مبارك رمضان رعايت دو امر واجب مى‌باشد:

الف: آنكه براى خصوص هر روز در شب قبلش بايد نيّت كند.

ب: نيّت را بايد در شب و قبل از طلوع فجر بنمايد.