ب: در صورتيكه نمازگذاران در شدّت بوده و مبتلاء به كارزار سختى باشند بهر نحوى كه ممكنست مى‌توانند نماز بخوانند حتّى در صورت تعذّر ركوع و سجود جائزز است با ايماء و اشاره آن دو را انجام دهند.

ج: در صورتيكه خواندن نماز حتى با ايماء و اشاره نيز امكان نداشته باشد اگر بجاى هر ركعت تسبيحات اربعه يعنى:

سبحان اللّه و الحمد للّه و لا اله الّا اللّه و اللّه اكبر.

بگويند مجزى است.

فصل دهم: نماز مسافرو شروط آن‌

نمازى كه در سفر شكسته شده و بجاى چهار ركعت دو ركعت خوانده مى‌شود شروطى دارد كه ذيلا بشرح آنها مى‌پردازيم:

الف: نمازگذار بايد قصدش اين باشد كه لااقل بمقدار نود و شش هزار ذراع مسافت را به پيمايد يا اگر بخواهد در همان روز به وطنش برگردد نصف اين مقدار را طى كند.

ب: بواسطه گذشتن به منزلش سفر قطع نگردد يعنى اگر چه شخص قصد مسافت مذكور را داشته و به نيّت آن حركت مى‌كند ولى در اثناء سفر اگر به مكانى برسد كه منزل و وطن او محسوب مى‌شود سفرش بهم خورده و بايد نماز را تمام بخواند.

ج: بواسطه گذشتن به مكانى كه نيّت اقامه ده روز در آن را دارد سفرش قطع نشود چه آنكه مكان مزبور حكم منزل و وطن را دارد.

د: بواسطه گذشتن به مكانى كه در آن سى روز بطور مردّد و بدون نيّت اقامه توقف نموده سفرش قطع نشود زيرا اگر چه در مدّت سى روز نمازش قصر مى‌باشد ولى بعد از انقضاء اين مدت اگر چه عزم جدّى بر سفر داشته باشد نمازش را در آن مكان بايد تمام بخواند.