كلمه « آتوا » در « فآتوهن » فعل است و علامتش آن است كه به صيغه امر حاضر مى‌باشد.

توضيح آنكه: كلمه « آتوا » صيغه جمع مذكر حاضر از فعل امر از باب افعال است.

امّا افعال در آيه دوّم و علامات آنها:

كلمه « ذكّر » در « فذكّر » فعل است و علامتش آن است كه به صيغه امر حاضر مى‌باشد.

توضيح آنكه: كلمه « ذكّر » صيغه مفرد مذكر حاضر از فعل امر از باب تفعيل است.

كلمه « نفعت » فعل است و علامتش دو چيز است:

1- در صيغه و هيئت ماضى صرف شده.

2- تاء تأنيث ساكنه به آن ملحق شده است.

توضيح: « تاء » تأنيث در « نفعت » اگر چه مكسور است ولى كسره آن بخاطر التقاء ساكنين بين آن و « ذال » در « الذّكرى » است و الّا در اصل ساكن مى‌باشد.

كلمه « سيذّكّر » فعل است و علامتش دو چيز است:

1- در صيغه و هيئت مضارع صرف شده.

2- سين بر اوّلش درآمده.

كلمه « يخشى » فعل است و علامتش آن است كه به صيغه فعل مضارع آمده و صرف شده.

امّا افعال در آيه سوّم و علامات آنها:

كلمه « يعطى » در « يعطيك » فعل است و علامتش دو چيز است:

1- در صيغه و هيئت مضارع صرف شده.

2- سوف بر اوّلش درآمده.

كلمه « ترضى » فعل است و علامتش آن است كه در هيئت مضارع صرف شده.