4- و امّا استخراج صفت مشبهه و معمولش در عبارات گذشته:

الف: صمّ، بكم، عمى جمع اصم و ابكم و اعمى بوده و صفت مشبهة مى‌باشند و ضمير فاعلى در آنها معمولشان مى‌باشد

ب: قصير ايّامه (قصير صفت مشبهه است كه به فاعلش يعنى « ايّامه » اضافه شده) قليل مقامه (قليل صفت مشبهه است كه به فاعلش يعنى « مقامه » اضافه گرديده)

ج: قريبا امله (قريب صفت مشبهه است و « امله » فاعلش مى‌باشد) قليلا زلله (قليلا صفت مشبهه بوده و « زلله » فاعلش مى‌باشد) حريزا دينه (حريز صفت مشبهه بوده و « دينه » فاعل آن مى‌باشد)

د: خفيف محمله (خفيف صفت مشبهه و محمله فاعل آن است) عطر ريحه (عطر صفت مشبهه بوده و « ريحه » فاعلش مى‌باشد).

ه: طويل غمّه (طويل صفت مشبهه بوده و « غمّه » فاعل آن است) بعيد همّه (بعيد صفت مشبهه بوده و « همّه » فاعل آن است) كثير صمته (كثير صفت مشبهه بوده و « صمته » فاعل آن مى‌باشد)

و: دعب و لعب و قطب و قضب تمام صفت مشبهه بوده و ضمائر در آنها فاعلشان مى‌باشد)

5- امّا بيان وجوه ممتنع و قبيح و حسن و احسن در مثال‌هاى مذكور:

1- احمد طاهر نفسا (احسن)

2- جعفر الفصيح كلام (ممتنع)

3- حسين قوىّ الارادة (احسن)

4- جواد عالى همّته (مختلف فيه)

5- بكر الصحيح فكر قبيح‌

6- حسن جيّد خلق قبيح‌

7- تقى سعيد عاقبته حسن‌

8- سعيد الجميل وجهه ممتنع‌

6- و امّا گذاردن كلمات مناسب را در جاهاى خالى:

1- زارنى رجل كريم حسبا و نسبا

2- العرب شديدة خوتهم كريمة ضيافتهم‌

4- ما زال سجّاد يقظ العين ناعم البال‌

5- لقيت اليوم رجلا قرير الفؤاد