1- كلام لفظى است كه متضمّن دو كلمه بوده و بين آن دو اسناد باشد.
و اسناد عبارت است از نسبت دادن يكى از دو كلمه به ديگرى به نحوى كه
به مخاطب فائده تامّ داده بطورى كه سكوت بر آن صحيح باشد مانند قام زيد يعنى زيد
ايستاد.
هرگاه اين كلام القاء شود مستمع پس از شنيدن سكوت كرده و جاى سؤالى
برايش باقى نمىماند.
2- كلام بر دو قسم است:
اوّل: از دو اسم تشكيل شده باشد مانند: زيد قائم كه به آن جمله اسميه
گويند.
دوّم: از يك فعل و يك اسم حاصل شده باشد و فعل در ابتداء قرار بگيرد
مانند: قام زيد كه به آن جمله فعليه گويند.
3- جوابهاى سؤالات سوّم:
الف: قل (جمله فعليه) هو اللّه احد (جمله اسميه) اللّه الصّمد (جمله
اسميه) لم يلد (جمله فعليه) و لم يولد (جمله فعليه) و لم يكن له كفوا احد (جمله
فعليّه).