6- كم (ايّام، يوم، يوما) لبثت بقم المقدسة

7- رأيت (كذا و كذا، كيت و ذيت، كيت و كيت) عمارة فى الشّارع‌

8- سمعت من رجل (كيت و ذيت، كم، كايّن)

و قلت له (كايّن، كم، كيت و كيت)

9- ( كذا، كأيّن، كيت و كيت) من طالب لا يعرف قيمة العلم‌

جواب‌

1- كنايه اسمى است كه وضع شده تا دلالت كند يا بر عدد مبهم مانند: كم و كذا و يا بر حديث و خبر مبهم همچون: كيت و ذيت‌

2- كم بر دو قسم است:

1- استفهاميّه مانند: كم رجلا عندك (چند مرد نزد تو مى‌باشند؟)

2- خبريه نظير: كم مال انفقته (چه بسيار مالى را كه من انفاق كردم)

3- كم در سه مورد منصوب مى‌شود:

الف: در موردى كه بعدش فعلى باشد كه از « كم » رو نگردانده و در ضمير آن عمل نكرده بلكه در نفس كم عمل كرده باشد كه در اينصورت « كم » مفعول‌به است براى آن فعل مانند كم رجلا ضربت (چند مرد را زدى)

ب: در موردى كه مفعول مطلق باشد و آن زمانى است كه تمييزش مصدر بوده و بعدش آمده باشد مانند: كم ضربة ضربت‌

ج: در موردى كه مفعول‌فيه باشد و آن زمانى است كه تميزش ظرف بوده و بعدش قرار گرفته باشد نظير: كم يوما سرت.

4- كم در دو مورد مجرور واقع مى‌شود:

الف: آنكه قبلش حرف جرّ باشد مانند: بكم رجل مررت‌

ب: آنكه قبلش مضاف باشد مانند: غلام كم رجل ضربت‌

5- در غير موارد نصب و جرّ « كم » مرفوع است و رفعش يا بنابر مبتدائيت بوده و آن در وقتى است كه تميزش ظرف نباشد مانند: كم رجلا اخوك و يا بنابر خبريّت‌