خطاب با حضرت حقتعالى كلامش را طول داده و مسنداليه را با اينكه مى‌توانست حذف كند ذكر نموده و گفت هى عصاى.

10- بجهت بوحشت انداختن سامع: چنانچه بگوئيم:

امير المؤمنين يأمرك بكذا كه سامع بعد از شنيدن نام مزبور قادر بر تخطى نيست.

11- اظهار تعجّب چنانچه گوئيم: طفلى با شيرى درآويخت.

12- بمنظور شاهد آوردن در قضيّه‌اى چنانچه به كسى كه در واقعه‌اى حاضر بوده وقتى از قول خودش بخواهيم واقعه را نقل كنيم مى‌گوئيم طبق گفته خودت: زيد عمرو را كشت، پس مى‌بايد قصاص شود.

13- بمنظور تسجيل بر سامع تا راهى براى انكارش باقى نماند:

چنانچه قاضى بشاهد بگويد آيا زيد اقرار بقتل نفس نمود يا نه؟

شاهد بگويد: بلى.

سپس قاضى در حضور زيد بگويد: زيد قتل فلانا فيجب عليه القصاص.

كه در اين مثال تصريح بذكر مسنداليه بخاطر اينست كه زيد انكار قتل را ننمايد و بگويد شاهد ديگرى را قاتل معرفى نموده نه من را.

متن: و اما تعريفه فبالاضمار لانّ المقام للمتكلّم او الخطاب او الغيبة.

شرح عربى‌ و اما تعريفه اى ايراد المسند اليه معرفة.

و انّما قدّم ههنا التعريف و فى المسند التنكير لانّ الاصل فى المسند اليه التعريف و فى المسند التنكير.