و يؤيّده أنّ الظّاهر: أنّ الحكمة في التّحريم هي حرمة التّشبّه بالخالق في ابداع الحيوانات و اعضائها على الاشكال المطبوعة الّتى يعجز البشر عن نقشها على ما هى عليه، فضلا عن اختراعها، و لذا منع بعض الأساطين عن تمكين غير المكلّف من ذلك.

و من المعلوم أنّ المادّة لا دخل لها في هذه الاختراعات العجيبة فالتّشبّه انّما يحصل بالنّقش و التّشكيل لا غير.

ترجمه:

مسئله چهارم حكم تصاوير

تشريح المطالب، شرح فارسى بر مكاسب ؛ ج‌2 ؛ ص386

وير موجودات صاحب روح حرام است مشروط باينكه صورت درست شده مجسّم باشد و در اينحكم از نظر نصّ و فتوى خلافى نيست.

و همچنين است در صورتيكه تصوير مجسّم نباشد چنانچه ظاهر كلام شيخ در كتاب نهايه و صريح ابن ادريس در سرائر و آنچه از شهيد اوّل در حواشى بر ارشاد حكايت شده و نيز كلام مرحوم شيخ على ميسى در ميسيّه و شهيد ثانى (ره) در مسالك و فاضل قطيفى در ايضاح النّافع و سبزوارى در كفايه و محقّق اردبيلى در مجمع البرهان و غير ايشان موافق با اينحكم بوده و جملگى حكم بتحريم فرموده‌اند.

و دليل ايشان روايات مستفيضه‌اى است كه در اين باب وارد شده مثل فرموده امام عليه السّلام:

حضرت رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم از اينكه صورت حيوان را بر نگين انگشترى نقش ببندند نهى فرمودند.

و نيز مانند فرموده معصوم عليه السّلام:

از آراستن و نقش و نگار كردن خانه‌ها نهى شده‌ايم.

راوى مى‌گويد:

محضر حضرتش عرض كردم مقصود از نقش و نگار كردن خانه چيست؟

حضرت فرمودند:

منظور اينست كه تصاوير ذوات الارواح را در آن نقش ببندند.