قوله: من التّغيير و الزّيادة: بيان است براى « ما يحدث».

قوله: حتّى قد تنبثق: كلمه « تنبثق » يعنى منفتح شد و گشوده گرديد.

قوله: منها: ضمير مجرورى به « هذه اللّغة» راجع است.

قوله: فيصبح لكلّ جماعة الخ: كلمه « يصبح » يعنى يصير (گرديد).

قوله: و عليه: يعنى و بنابر رأى دوّم.

قوله: جعل اللّفظ بازاء المعنى: يعنى قرار دادن لفظ در مقابل معنا.

قوله: و تخصيصه به: ضمير در « تخصيصه » به لفظ و در « به » به معنا راجع است.

قوله: على اختيار القول الثّانى: يعنى قولى كه واضع را شخص خاصّ و معيّنى نمى‌داند.

قوله: انّه لو كان الواضع: ضمير در « انّه » بمعناى « شأن » مى‌باشد.

قوله: لنقل ذلك: مشار اليه « ذلك » « كون الواضع الخاصّ» مى‌باشد.

قوله: و يعرف عند كلّ لغة واضعها: ضمير در « واضعها » به لغة راجع است.

متن:

3- الوضع تعيينى و تعيّنى‌

ثمّ انّ دلالة الالفاظ على معانيها، الاصل فيها، ان تكون ناشئة من الجعل و التّخصيص و يسمّى الوضع حينئذ « تعيينيّا » .

و قد تنشاء الدّلالة من اختصاص اللّفظ بالمعنى الحاصل هذا الاختصاص من الكثرة فى الاستعمال على درجة من الكثرة انّه تألفه الاذهان على وجه اذا سمع اللّفظ ينتقل السّامع منه الى المعنى و يسمّى الوضع حينئذ « تعيّنيّا » .

ترجمه:

مبحث سوّم: وضع تعيينى و تعيّنى‌

پس از فراغ از بيان واضع و علم بآن اكنون مى‌گوئيم:

اصل در دلالت الفاظ بر معانى اينستكه از جعل و تخصيص لفظ بمعنا ناشى و حاصل شده باشد و اينقسم از وضع را، وضع تعيينى گويند.