قوله: كخصال كفّارة الافطار: مقصود از « خصال » افراد كفّاره و مصاديق آن مى‌باشد.

قوله: فاذا علم واجب انّه من اىّ القسمين: ضمير در « انّه » به واجب راجع است.

قوله: و الّا: يعنى و ان لم يعلم انّ الواجب من اىّ القسمين.

قوله: سواء اتى بفعل آخر: ضمير در « اتى » به مكلّف راجع است.

قوله: ام لم يأت به: ضمير در « به » به فعل آخر عود مى‌كند.

قوله: فالقاعدة تقتضى عدم سقوطه: ضمير در « سقوطه » به امر راجع است.

قوله: محتاج الى مزيد بيان مفقود: كلمه « مفقود » صفت است براى « بيان » .

متن:

6- الواجب النّفسى و اطلاق الصّيغة

الواجب النّفسى هو الواجب لنفسه لا لاجل واجب آخر كالصّلوة اليوميّة.

و يقابله الواجب الغيرى كالوضوء، فانّه انّما يجب مقدّمة للصّلوة الواجبة لا لنفسه اذ لو لم تجب الصّلوة لما وجب الوضوء.

فاذا شكّ فى واجب انّه نفسى او غيرى فمقتضى اطلاق تعلّق الامر به سواء وجب شيئ آخر ام لا، انّه واجب نفسى، فالاطلاق يقتضى النّفسيّة ما لم تثبت الغيريّة.

ترجمه:

امر ششم: واجب نفسى و اطلاق صيغه امر

مصنّف مى‌فرمايد:

واجب نفسى عبارتست از واجبى كه وجوبش براى خودش بوده نه بخاطر واجب ديگرى نظير نمازهاى يوميّه كه ذاتا مطلوب و واجب هستند بدون اينكه واجب ديگرى موجب وجوب و لزوم آنها شده باشد.

و در مقابل آن واجب غيرى قرار دارد و آن عبارتست از واجبى كه وجوبش بخاطر واجب ديگر مى‌باشد. همچون وضوء كه بعنوان مقدّمه براى نماز واجب شده‌