عنقريب بآن اشاره خواهيم نمود.

اينقسم از واجبات را « عباديّات » يا « تعبّديّات » خوانند همچون: نماز، روزه و امثال ايندو.

البتّه در شرع انور واجبات ديگرى وجود دارند كه به واجبات توصّليّه موسوم هستند و آنها عبارتند از واجباتى كه بمجرّد وجودشان در خارج امرى كه بآنها تعلّق گرفته ساقط مى‌گردد اگرچه آنها را بقصد قربت نياورده باشند مانند نجات دادن شخص غريق از هلاكت، پرداخت دين، دفن ميّت و تطهير لباس و بدن براى نماز و امثال اين امور.

پس فرق بين واجبات تعبّدى و توصّلى اينستكه:

واجبات تعبّدى بدون قصد امتثال و نيّت قربت در خارج تحقّق نمى‌يابند قهرا امر متعلّق بآنها همچنان باقيست ولى واجبات توصّلى محتاج بقصد قربت و نيّت امتثال نبوده لاجرم بدون چنين نيّتى در خارج وجود پيدا مى‌كنند و در نتيجه امرى كه بآنها تعلّق گرفته ساقط مى‌گردد.

بيان مراد

قوله: و لا تسقط اوامرها الّا باتيانها: ضمائر مؤنّث به واجبات راجع است.

قوله: و كونها قربيّة: ضمير در « كونها » به واجبات راجع است.

قوله: باتيانها بقصد امتثال اوامرها: ضمائر مؤنّث به واجبات عود مى‌كند.

قوله: او بغيره من وجوه قصد القربة الى اللّه تعالى: ضمير در « بغيره » به قصد امتثال راجع است.

مؤلّف گويد:

از جمله انحاء قربت آنستكه مكلّف عمل را صرفا للّه بياورد.

قوله: على ما سيأتى الاشارة اليها: ضمير در « اليها » به وجوه قصد القربة برمى‌گردد.

قوله: و ان لم يقصد بها القربة: ضمير در « بها » به واجبات برمى‌گردد.