نفى كرده‌اند كلامشان قابل اعتناء و التفات نيست زيرا وقتى بالحسّ و العيان در لغات تازى وجود ايندو را آشكارا مشاهده و ملاحظه مى‌كنيم ديگر جاى اين نيست كه در تحقّق آندو مردّد باشيم لذا نه براى امكان و نه براى وقوع اشتراك و ترادف هيچ نيازى به اقامه دليل و برهان نمى‌باشد فلذا سخن را در اين زمينه كوتاه كرده و به نكته‌اى كه از اهميّت بيشترى برخوردار بوده و در اينمقام سزاوار بحث و گفتگو است يعنى كيفيّت پيدايش ترادف و اشتراك مى‌پردازيم:

كيفيّت پيدايش ترادف و اشتراك‌

در كيفيّت پيدايش ترادف و اشتراك و منشاء وجودشان دو نحو ممكن و محتمل است:

الف: آنكه مبدء و منشاء وجود ايندو واضع واحد باشد.

و شرح آن اينستكه بگوئيم:

شخص واحدى در مقام ابداع ترادف دو لفظ را در مقابل يك معنا جعل و اختراع نمود مثلا لفظ انسان و بشر را در مقابل حيوان ناطق وضع كرد بطورى كه هريك بتنهائى بر آن دلالت دارند.

و در مقام ايجاد لفظ مشترك لفظ واحدى را در ازاء معانى متعدّد انتخاب و يا وضع نمود نظير لفظ « عين » را براى معانى متعدّد در اوضاع مختلف عليحدّه قرار داد.

ب: آنكه مبدء و منشاء اشتراك و ترادف واضعين متعدّد باشند.

و توضيح و تقرير آن اينستكه بگوئيم:

ممكنست در كيفيّت پيدايش ترادف قبيله‌اى لفظى را براى معنائى اختراع كرده و در مقام تفهيم آن، لفظ مزبور را استعمال كرده و در نقطه ديگر قبيله‌اى غير از ايشان براى تعبير از همين معنا لفظ ديگرى را جعل و وضع كرده‌اند بدون اينكه از اختراع قبيله سابق الذّكر اطّلاعى داشته باشند سپس وقتى مسئولان و متصدّيان جمع‌آورى لغات جملگى را در كتب فرهنگ و لغات جمع‌آورى نمودند بمواضعى‌