در حالت دوّم راجع است.

قوله: و هو يردّ نفى المصنّف فى الكافية: ضمير « هو » به نقل رضى راجع است.

قوله: الخلاف فى اعرابها حينئذ: كلمه « الخلاف » منصوب است تا مفعول براى « نفى » كه بصيغه مصدر است باشد و ضمير در « اعرابها » به اىّ عود كرده و مقصود از « حينئذ » حين عدم اضافة اىّ و حذف صدر صلتها و هو الحالة الثّانية مى‌باشد.

قوله: ثمّ بنائها على الضّمّ: ضمير در « بنائها » به اىّ عود مى‌كند.

قوله: لشبهها بقبل و بعد: ضمير در « شبهها » به اىّ راجع است.

قوله: لانّه حذف من كلّ واحد ما يبيّنه: ضمير در « لانّه » بمعناى « شأن » بوده و مراد از « كلّ واحد» كلّ واحد من قبل و بعد و اىّ مى‌باشد و مقصود از « ما يبيّنه» در « قبل و بعد» مضاف اليه آنها بوده و در « اىّ » صدر صله آن مى‌باشد.

قوله: و مثال بنائها فى الحالة الرّابعة: ضمير در « بنائها » به اىّ عود مى‌كند.

متن: «100»

تجزيه و تركيب‌

بعضهم: مضاف و مضاف اليه، مبتداء.

اعرب: فعل ماضى، مفرد، مذكّر از باب افعال، خبر.

مطلقا: حال است از مفعول محذوف « اعرب » يعنى « اىّ ».

واو: عاطفه.

فى: حرف جارّ.

ذا: اسم اشاره، مجرور به فى، متعلّق به يقتضى.

الحذف: مشار اليه « ذا ».