صلّى اللّه عليك و على ابيك‌

اذن جهاد خواستن حضرت على اكبر ازپدربزرگوارش‌

پس از شهات همه انصار و اصحاب باوفاى امام عليه السّلام نوبت به جوانان بنى هاشم رسيد كه تعدادشان سى نفر بود، پيش از آنكه ايشان آماده كارزار شوند خامس آل عبا خود مهيّاى نبرد گرديدند به يكبار تمام جوانان اهل بيت دور امام عليه السّلام را گرفته خود را به روى دست و پاى آن حضرت انداختند و عرضه داشتند :

فداى خاك پايت گرديم تا يك تن از ما زنده است نخواهيم گذارد كه به ميدان تشريف ببريد و در ميان تمام اين عزيزان جوان رشيد و دلير و فرزند دلبند خود حضرت يعنى جناب على اكبر سلام اللّه عليه از همه بيشتر براى غربت امام عليه السّلام مى‌سوخت، آن سرو باغ ولايت خود را بقدم سلطان دين انداخت و عرض كرد : يا ابه لا ابقانى اللّه بعدك طرفة عين‌

پدر جان بعد از تو يك لحظه و يك چشم برهم زدن خدا من را زنده نگه ندارد ساعتى صبر نما و حرب خود را متوقف كن تا من جانم را قربانت كنم پس از آن خود دانى‌

فرد

امام حسين عليه السّلام از استماع اين كلمات رنگش متغيّر شد و حالش دگرگون گرديد سر على اكبر را از خاك برداشت و به سينه مبارك چسبانيد، صورت نازنينش را بوسيد و فرمود :