پروردگار خود مناجاتى فرمود كه معناى فارسى آن اينست :

اى خداوند من توئى كه محلّ اعتماد منى در هرهمّى و غمى، توئى كه محلّ اميدوارى منى در هرشدتى، و توئى كه در هرامرى كه برمن وارد مى‌شود مايه اعتماد و اميدوارى منى، اى چه غمهاى بسيار بزرگ كه برمن وارد شده كه عقلها در آن ضعيف گرديده و راه چاره در آن سدّ شده و دوستانم در چاره آن عاجز گرديده‌اند و دشمنانم در آن زبان شماتت گشوده‌اند و من آن را به جناب تو عرض كرده‌ام و شكوه آن را به تو نموده‌ام و از غير تو روى گردانيده‌ام و به جانب تو روى آورده‌ام، پس تو از لطف خود فرج عطاء فرموده‌اى و آن غصّه را برطرف گردانيده‌اى، و توئى ولىّ هرنعمتى و صاحب هرحسنه و منتهاى هررغبتى .

سپس مؤلف بيت الاحزان فرموده :

خداوند لعنت كند بردنيا و اهل دنيا خصوصا براهل كوفه و شام كه اصلا اعتنائى به آن بزرگوار كه حجّت خداوند بود براهل آسمانها و زمينها نكردند بلكه فرصت ندادند كه مناجات با حضرت قاضى الحاجات را به آخر رساند و در همان ساعت خيره‌گى كرده از اطراف رو به خيام طاهرات آوردند، پس ديدند كه در عقل آنها در خندقها آتش برافروخته است، پس شمر شرير كه خداوند دهان او را مملو از زقّوم جهنم گرداند فرياد زد كه :

يا حسين أتعجّلت بالنّار قبل يوم القيامة يعنى اى حسين پيشى گرفته‌اى به آتش قبل از آتش روز قيامت پس آن حضرت سلام اللّه عليه فرمود : كيست فريادزننده؟ گويا شمر بن ذى الجوشن باشد؟

اصحاب عرض كردند : بلى شمر ملعون است .

فقال له الحسين عليه السّلام : يابن راعية المعز انت ادلى بها صليّا .

امام حسين عليه السّلام به آن نافرجام فرمود : اى ولد الزنا و اى فرزند گوسفندچران تو سزاوارترى كه به آتش جهنّم سوخته شوى .