من و تمام نياكانم، از آدم و نوح و ابراهيم و موسى گرفته تا برسد به آخرين پيامبر محمد بن عبدالله(صلى الله عليه وآله) و وصى او على بن ابى طالب(عليه السلام) و ديگر امامان پيشين، همگان بندگان خدا هستيم و اين آيه را همگى زمزمه مى كردند:

(وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْري فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى * قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَني أَعْمَى وَ قَدْ كُنْتُ بَصِيرًا* قَالَ كَذَلِكَ أَتَتْكَ آيَاتُنَا فَنَسِيتَهَا وَ كَذَلِكَ الْيَوْمَ تُنْسَى).[1]

«هركس از ياد من رويگردان شود، زندگى تنگ و سختى خواهد داشت و روز قيامت او را نابينا محشور مى كنيم. مى گويد: پروردگارا چرا مرا نابينا محشور كردى؟ من كه بينا بودم؟ پاسخ داده مى شود: به خاطر آن است كه آيات من به تو رسيد و تو آنها را فراموش كردى، امروز نيز تو فراموش خواهى شد».

آنگاه امام مى فرمايد: گروهى از شيعيان نادان و ابله ما را به رنج افكندند، كسانى كه اعتقاد آنان به اندازه پر پشه ارزش ندارد.

من به عنوان امام، گواهى مى دهم كه جز «الله» خداى نيست و كافى است كه او و پيامبرش و فرشتگان و پيامبران و اوليا، گواهان من باشند. تو را گواه مى گيرم و همه كسانى كه از اين نامه آگاه مى شوند كه: من از آنها كه مى گويند ما علم غيب داريم يا شريك خدا در تدبير جهان هستيم، بيزارم. و همچنين از كسانى كه ما را در غير آن منزلتى جاى مى دهند كه خدا به آن