آيه نخست:

شهيدان به آنان كه نپيوسته اند نويد مى دهند:

1. (وَ لا تَحْسَبَنَّ الّذِينَ قُتِلُوا فِى سَبِيلِ اللّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ ربِّهِمْ يُرْزَقُونَ).

«گروهى را كه در راه خدا كشته شده اند، مرده مپنداريد، آنان زندگانند، كه نزد پروردگار خود روزى مى خورند».

2. (فَرِحينَ بِما آتاهُمُ اللّهُ مِنْ فَضْلهِ وَ يَسْتَبْشِرُونَ بِالّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ اَلاّ خوفٌ عليهِمْولا هُمْ يَحْزَنُون).

«از آنچه خدا از كرم خود به آنان داده است خوشحال و شادمانند به گروهى كه پشت سر آنان قرار دارند بشارت مى دهند كه براى آنان ترس و اندوهى نيست».

3. (يَسْتَبْشِروُنَ بِنِعْمَة مِنَ اللّهِ وَفَضْل وَأَنّ اللّهَ لا يُضيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنين) (آل عمران/169ـ171).

«به وسيله نعمت وكرم الهى شادمانند خداوند پاداش افراد با ايمان را ضايع نمى كند».

براى روشن شدن حقيقت خلاصه آنچه را كه از اين سه آيه استفاده مى شود، يادا ور مى شويم:

1. آيه نخست به روشنى مجاهدان و شهيدان راه حق را زنده مى خواند و با صراحت كامل مى گويد:(أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ).

2. براى اين كه روشن شود كه مقصود از اين حيات، حيات مجازى به معنى بقاى نام و نشان آنان در قلوب و نفوس مردم نيست، خدا يكى از آثار حيات را كه روزى خوردن است يادآور مى گردد و از اين طريق احتمال حيات مجازى را از ميان مى برد.