توقف خود در برزخ غافلند و همين طور كه در نظريه سوم گفته خواهد شد، قراينى در آيات هست كه عده بسيارى ازا نان از توقف خود ناآگاه مى باشند، از اين جهت قسم آنان بى جهت نخواهد بود.

4. صحيح است كه امر بردبارى به پيامبر در اين جهان مى باشد ولى براى اين كه پيامبر و ديگران را از نزديك بودن قيامت آگاه سازد، مى فرمايد: فاصله مرگ و قيامت آنان لمحه اى بيش نيست در اين صورت ارتباط جمله ها صحيح خواهد بود.

تا اين جا روشن شد كه دلايل نظريه نخست صحيح نيست، اكنون نقاط ضعف اين نظريه را روشن مى سازم.

اين نظريه از جهاتى مردود است

اوّلاً: يك چنين تقليل و به اصطلاح «كم شمردن» اختصاص به روز قيامت ندارد، بلكه هر فردى در پايان عمر خود مجموع زندگى را لحظه اى بيش نمى شمارد كه برق آسا گذشته است، بلكه غالب افراد هر موقع به گذشته نظر مى اندازند، آن را بسيار كوتاه مى شمرند، در صورتى كه ظاهر آيات اين است كه اين انديشه از خصايص آن روز به شمار مى رود.

ثانياً: اين نظريه درباره گفتار عزير و اصحاب كهف صحيح و پا برجا نيست، زيرا در آيه مربوط به عزير چنين مى خوانيم:

(...فَأَماتَهُ اللّهُ مِائة عام ثُمَّ بَعَثَهُ قالَ كَمْ لَبِثْتَ قالَ لَبِثْتُ يوماً أَوْ بَعْضَ يَوْم قالَ بَلْ لَبِثْتَ مائة عام).

«خداوند عزير را صد سال ميراند، سپس او را زنده كرد و از او پرسيد چقدر به سر بردى؟ گفت: يك روز يا نيم روز، (خدا) گفت بلكه صد سال درنگ كردى».

هرگز نمى توان گفت كه مقصود، سؤال از مقدار عمرى است كه قبل از