2. مؤمن سوره يس زنده است

حضرت مسيح(عليه السلام) سه نفر مبلّغ به اطراف اعزام كرد، مردم آن منطقه به انكار دعوت آنان پرداختند جز يك نفر كه از نقطه دور شهر آمده بود، به او ايمان آورد، در اين موقع، مردم به سوى او هجوم آورند و او را كشتند، پس از كشته شدن چنين پيام فرستاد:

(إِنِّى آمَنْتُ بِرَبِّكُمْ فَاسْمَعُون * قِيلَ ادْخُلِ الجَنَّـةَ قالَ يا لَيْتَ قَومِى يَعْلَمُونَ * بِما غَفَر لِى رَبِّى وَ جَعَلَنى مِنَ المُكْرَمينَ).(يس/25ـ27)

«وى گفت: من به خداى شماها(فرستاده ها) ايمان آوردم، (به خاطر همين ايمان) به او گفته شد: وارد بهشت شو، وى گفت:اى كاش قوم من مى دانستند كه خداى من، مرا بخشيد و گرامى داشت».

مقصود از بهشت كه به او گفته شد، وارد آن گردد، بهشت برزخى است نه اخروى، به گواه اين كه وى آرزو مى كند كه اى كاش قوم من مى دانستند كه خدايم مرا بخشيد وگرامى داشت، آرزوى چنين آگاهى با جهان آخرت كه حجاب و پرده ها از برابر ديدگان انسان ها برداشته مى شود، و افراد از وضع يكديگر آگاه مى باشند، مناسب نيست، بلكه چنين نا آگاهى با اين جهان مناسب است كه انسان هاى اين نشأت از وضع انسانهاى نشأت ديگر آگاهى ندارند و آيات قرآن بر اين مطلب گواهى مى دهند.

گذشته از اين، در آيات بعدى روشن مى سازد كه پس از درگذشت و بخشيده شدن و دخول او به بهشت، چراغ زندگى قوم او با يك صيحه آسمانى خاموش گشت، چنانكه مى فرمايد:

(وَ ما أَنْزَلْنا عَلى قَوْمِهِ مِنْ بَعْدِهِ مِنْ جُنْد مِنَ السَّماءِ وَ ما كُنّا مُنْزِلينَ)

«بر قوم او، بعد از وى سپاهى از آسمان نفرستاديم و هرگز چنين نمى كرديم».