1. آياتى كه صريحاً به زنده بودن شهيدان راه خدا پس از مرگ و زنده بودن افراد برتر، از اهل ايمان، و سران كفر، شهادت مى دهند و صراحت آنها به پايه اى است كه هرگز نمى توان دلالت آنها را انكار كرد.

2. آياتى كه گواهى مى دهد كه ارتباط و پيوند انسانهاى آن جهان با انسانهاى اين نشأت قطع و بريده نشده است وآنان از اوضاع اين جهان كم و بيش آگاهى دارند.

ولى چون موضوع ارتباط با ارواح بخش هشتم از بحث هاى ما را تشكيل مى دهد، از اين جهت براى فشرده گويى، آيات اين قسمت را كه بر موضوع بقاى روح نيز گواه است، در بخش هشتم مى آوريم نخست آياتى را كه با كمال صراحت بر بقاى روح دلالت دارند، مطرح مى كنيم، بعداً آياتى را كه دلالت آنها به پايه آيات صريح نيست منعكس مى سازيم.

اينك آياتى كه از قاطعيت و صراحت برخوردار است:

1. شهيدان راه خدا زنده اند

(وَ لاتَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِى سَبِيلِ اللّهِ أَمواتٌ بَلْ أَحْياءٌ وَ لكِنْ لا تَشْعُرُونَ)(بقره/154)

«به افرادى كه در راه خدا كشته مى شوند مرده نگوييد، بلكه آنان زنده اند ولى شما درك نمى كنيد».

اگر ذيل آيه نبود (شما درك نمى كنيد) ممكن بود تصور شود كه مقصود از زنده بودن شهيدان راه خدا، همان حيات اجتماعى آنان است، زيرا گروه فداكار، پيوسته در قلوب و افكار مردم، جاى داشته و نام و صفات آنان بر نوك قلم ها و خامه هاست و فداكاريهاى آنان خطوط طلايى صفحات تاريخ ملت ها را تشكيل مى دهد امّا ذيل آيه، اين پندار را نفى مى كند، زيرا اگر مقصود حيات