بزرگ شده، و ما آنها را بزرگ مى بينيم.

ناگفته پيداست كه اين پاسخ دردى را دوا نمى كند زيرا ما هرگز فعاليت هاى فيزيكى و شيميايى مغز را منكر نيستيم، سخن در اين است، پس از يك رشته فعل و انفعال كه صورت ها ى كوچك، به صورت هاى بزرگ تبديل مى شوند جاى اين تصاوير بزرگ تر از مغز و اعصاب كجا است؟ وچگونه در مغز ما جاى گرفته اند. يا بايد انكار كرد و گفت در نزد ما چنين تصاوير بزرگ وجود ندارد، ويا اين كه براى اين تصاوير جاى و محلى پيدا كرد، فرض نخست مورد انكار هر دو گروه است، فرض دوم در صورت مادى بودن روح امكان پذير نيست زيرا اگر شعور و ادراك همان فعاليت مغز و سلسله اعصاب باشد، وغير از آن، عامل ديگرى در كار نباشد، در اين صورت ممكن نيست تصاوير بزرگ بر محل كوچك منطبق گردد.

ولى در صورت تجرد روح و نفس، مشكل خود به خود حل است زيرا روح انسانى پس از يك فعاليت هاى مغزى و عصبى كه همگى جنبه مقدمى دارد، مى تواند در جهان دور از ماده، صورتى بزرگتر را خلق كند، و آن را مشاهده نمايد و در آن جهان، ماده وجود ندارد، يعنى آن تصوير جرم ندارد امّا آثار ماده آن جا هست مثلاً تصوير داراى عرض و طول و رنگ ويژه اى است،و يك چنين تجرّد را در اصطلاح دانشمندان «تجرد برزخى» مى نامند يعنى در عين حال كه مادى نيست، ولى مجرد كامل نيز نيست، بلكه حدّ وسطى است ميان آن دو، و تمام تصاوير و اشيايى كه انسان در خود دريافت مى نمايد، داراى چنين تجرد مى باشند.