2. در آن مى دمم.

3. كور مادر زاد را شفا مى دهم.

4. بيمارى پيسى را شفا مى بخشم.

5. مردگان را زنده مى كنم.

حضرت مسيح خود را فاعل اين امور مى داند، نه اين كه او درخواست كند و خدا انجام دهد بلكه مى گويد اين كارها را من به اذن خدا انجام مى دهم، اذن خدا در اين موارد چيست؟ آيا اذن در اين موارد يك اجازه لفظى است؟ به طور مسلم نه، بلكه مقصود از آن اذن عملى است به اين معنى كه خدا به بنده خود آن چنان كمال و قدرت و نيرو مى بخشد كه وى به انجام چنين امورى توانا مى گردد.

گواه بر چنين تفسير اين است كه بشر نه تنها در امور غير عادى به اذن خدا نيازمند است بلكه در تمام امور به اذن خدا نياز دارد، و هيچ كارى بدون اذن او صورت نمى پذيرد. اذن الهى در تمام موارد همان لبريز كردن فاعل از قدرت و رحمت خويش مى باشد.

در آيه مورد بحث، حضرت مسيح تحقق امور ياد شده را به خود نسبت مى دهد و در آيه ديگر خدا نيز صريحاً امور مزبور را به خود او نسبت مى دهد و مى گويد:(وَإِذْتَخْْلُقُ مِنَ الطّينِ كَهَيْئة الطَّيْر بِإِذْنى فَتَنْفُخُ فِيها فَتَكُونُ طَيْراً بِإِذْنى وَتُبْرِئُ الأَكْمَهَ وَالأَبْرَصَ بِإِذْنى وَ إِذْ تُخْْرِجُ المَوتى بِإِذْنى). (مائده/110)

«هنگامى كه از گل، صورت پرنده اى را به اذن من ساختى، در آن دميدى، و به اذن من پرنده مى شد، و كور مادر زاد و پيس را به اذن من شفا مى دادى، و مردگان را به اذن من زنده مى كردى».

در جمله هاى اين آيه دقت بيشترى كنيم تا روشن شود كه از نظر قرآن فاعل و انجام دهنده اين امور كيست، هرگز خدا نمى گويد من مرغ آفريدم. من