مى كنند، بر تمام انديشه هاى پراكنده خود تسلط پيدا مى كنند، و بر قوه تخيل خويش كه بسان گنجشكى از اين شاخه به آن شاخه مى پرد، مسلط مى گردند، و اختيار آن را به دست مى گيرند. و در حال عبادت آن چنان تمركز فكرى و حضور قلب پيدا مى كنند، كه از غير خدا غافل مى شوند و غرق جمال و كمال او مى گردند تا آن جا كه در حال نماز پيكان تير، از پاى آنان بيرون كشيده مى شود، به آن توجه پيدا نمى كنند، فرزندشان از بلندى سقوط مى كند و فرياد زن و بچه بلند مى شود امّا آنان متوجه حادثه نمى شوند و پس از فراغ از نماز به اطراف خود نگاه مى كنند و از جريان آگاه مى گردند.

شيخ الرئ[1]يس ابوعلى سينا مى گويد: عبادت يك نوع ورزش براى قواى فكرى است كه بر اثر تكرار و عادت به حضور در محضر خدا، فكر را از توجه به مسايل مربوط به طبيعت و ماده، به سوى تصورات ملكوتى مى كشاند، قواى فكرى تسليم باطن و فطرت خداجويى انسان مى گردد و مطيع او مى شود.[2]

4. انسان خود را جداى از بدن مشاهده مى كند

در جهان طبيعت روح و بدن به يك ديگر نياز مبرم دارند، از آنجا كه روح بر بدن علاقه تدبيرى دارد، بدن را از فساد و خرابى باز مى دارد، از طرف ديگر روح در فعاليت هاى خود به بدن نيازمند است و در پرتو اعضا و جوارح بدنى، مى تواند بشنود و ببيند و... .

امّا گاهى روح بر اثر كمال و قدرتى كه از ناحيه عبادت و بندگى حق پيدا مى كند، از استخدام بدن بى نياز مى شود و مى تواند خود را از آن خلع كند.