جامعه عرب سخن مى گويد ملاحظه كنيم و ببينيم كه مضمون آيه هاى هفدهم و بيستم مورد بحث كه پيرامون خلاقيت خدا و عجز و ناتوانى بت ها بحث مى كند، در آن آيات نيز وارد شده اند اينك از باب نمونه:[1]

الف: (هذا خَلْقُ اللّهِ فَأَرُونى ما ذا خَلَقَ الّذينَ مِنْ دُونِهِ...). (لقمان/11)

«اين آفريده هاى خدا ست، نشان بدهيد آنچه را جز او آفريده ايد».

ب: (أ يُشْرِكُونَ ما لا يَخْلُقُ شَيْئاً وَ هُمْ يُخْلَقُونَ). (اعراف/191)

«آيا چيزهايى را كه نمى آفريند و خود مخلوقند شريك خدا قرار مى دهيد».

ج: (وَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ الِهَةً لا يَخْلُقُونَ شَيئاً وَ هُمْ يُخْلَقُونَ). (فرقان/3)

«جز او خدايانى پذيرفتيد در حالى كه خود مخلوقند،و چيزى را خلق نمى كنند».

همه اين آيات در مكه نازل شده اند، و مورد بحث، انتقاد از بتهايى است كه توانايى هيچ نوع خلاقيت و آفرينندگى را ندارند، طبعاً شايسته هيچ نوع خضوع و پرستش نخواهند بود.

4. معبودهاى دروغين آنان چه بوده است

از زمان حضرت ابراهيم و حضرت اسماعيل آيين يكتاپرستى همراه با يك سلسله فضايل اخلاقى و سنن مذهبى و آداب اجتماعى در ميان ملت عرب منتشر گرديد كه مراسم پرشكوه احترام خانه خدا از آن سنن بود امّا با گذشت زمان و دورى از تعاليم پيامبران يك رشته خرافات ميان آنان رايج گرديد و بت پرستى جاى خداپرستى را گرفت.

عمرو بن لُحىّ خزاعى پس از بيرون كردن قبيله «جُرْهم» از مكه، رياست مكه را به عهده گرفت و سفرى به سوى شام نمود و در آنجا «عمالقه» را ديد كه