2. مقصود از «دعوت» در جمله (وَ الّذينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ...)چيست؟

3. طرف سخن در آيات، بت پرستان است يا گروه اهل كتاب؟

4. اگر طرف سخن بت پرستان است معبودهاى دروغين آنان چه بود؟

5. اگر مقصود از معبودهاى دروغين، بتهاى تراشيده و ساخته است چرا در آيه هاى 20و21 درباره بتها ضماير مخصوص به ذوى العقول به كار رفته است.

6.مقصود از (...وَ ما يَشْعُرُونَ أَيّان يُبْعَثُونَ) چيست و مرجع اين دو ضمير يكى است يا دو تا؟

اينك بيان مطالب ششگانه:

1. چرا معبود بر حقى جز خدا نيست؟

آيات ياد شده با شمردن صفات معبودى كه شايسته عبادت و پرستش است حق پرستش را از آن خدا مى داند و شايستگى عبادت را از هر معبود دروغين سلب مى كند و مى رساند كه عبادت از آن معبودى است كه در آن، صفات و اركان سه گانه جمع گردد.

1. خلاق و آفريننده باشد و به اين ركن با جمله (أَفَمَنْ يَخْلُقُ كَمَنْ لا يَخْلُق...) اشاره مى كند.

2. احسان گر و بخشنده نعمتهاى بى شمار باشد، چنانكه مى فرمايد: (وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللّهِ لا تُحْصُوها...).

3. آگاه از برون و درون بندگان عبادتگر باشد و آگاهى از صورت عبادت كافى نيست بلكه بايد از درون و نيت افراد آگاه باشد، زيرا روح عبادت همان نيت پاك و اخلاص درعمل است و آگاهى از چنين چيزى، بدون يك علم