اللّهِ لايَخْلُقُونَ شَيْئاً وَهُمْ يُخْلَقُون*أَمواتٌ غَيْرُ أَحْياء وما يَشْعُرُونَ أَيّانَ يُبْعَثُونَ* إِلهُكُمْ إِلهٌ واحِدٌ فَالّذِينَ لا يُؤمِنُونَ بِالآخِرَةِ قُلُوبُهُمْ مُنْكِرَةٌ وَ هُمْ مُسْتَكْبِرونَ).(نحل/17ـ22)

«آيا آن كسى كه مى آفريند، مانند كسى است كه خلق نمى كند چرا متذكر نمى شويد. اگر نعمتهاى خدا را بشماريد نمى توانيد احصاء كنيد خداوند آمرزنده و رحيم است. خداوند از آنچه كه پنهان مى سازيد و يا آشكار مى كنيد آگاه است. آن ها را كه جز خدا مى خوانيد (پرستش مى كنيد) چيزى را خلق نمى كنند در حالى كه خود مخلوق هستند.مردگانند، زنده نيستند و نمى دانند (كه پرستندگان آنها) كى مبعوث مى شوند. خداى شما خداى يگانه است، قلوب آن گروه كه به سراى ديگر ايمان ندارند، منكر (حق) است و از خضوع (در برابر حق) كبر مىورزند».

مورد استدلال آنان آيه بيست و يكم است. در اين آيه چيزهايى كه مورد پرستش امتهاى پيشين بود با جمله (أَمْواتٌ غَير أَحياء...) توصيف شده است و چنين موجوداتى نمى توانند سخن طرف مقابل را بشنوند و به درخواست او پاسخ بگويند و مقصود از چنين موجودات كه در جمله (أَمْواتٌ غَير أَحياء) آمده قديسان و پيامبران است، در اين صورت آيه گواه بر نفى ارتباط با چنين افراد خواهد بود.

پاسخ [1]

تشريح مفاد آيات، بستگى دارد كه مطالب زير روشن گردند:

1. چرا غير خدا، شايسته عبادت و پرستش نيست و چگونه در اين آيات بر وحدانيت معبود استدلال شده است؟