ممكن نيست زيرا آنان غير قابل تفهيم و غير قابل اسماع هستند و آنان در جهان برزخند و ما در جهان ماده. آيه روشن ترين پاسخ است براى اين سؤال زيرا پيامبر در شب معراج ازا ين نشأت خارج نشده و به جهان برزخ نرفته بود، مع الوصف توانست در اين نشأت، با نشأت ديگر سخن بگويد و با آنان مفاهمه و مكالمه نمايد.

اگر ما خود را از هر نوع پيش داورى تجريد نماييم، بايد بگوييم مقصود آيه، سخن گفتن با ارواح پيامبران است.

مؤيد اين نظر اين كه، محدثان هر دو گروه شيعه و سنى احاديثى را پيرامون آيه نقل كرده اند و هر دو گروه مى گويند آيه مربوط به معراج است كه پيامبر در آن شب با ارواح پيامبران سخن گفت.[1]

آيه پنجم

قرآن بر پيامبران درود مى فرستد

قرآن مجيد در مواردى، بر پيامبران سلام و درود فرستاده است و هرگز اين سلام ها و درودها تحيات خشك و تعارف هاى بى معنى نيست.

زهى دور از انصاف است كه معانى عالى قرآن را در سطحى پياده كنيم كه رنگ ابتذال به خود بگيرد، درست است امروز ماترياليست هاى جهان كه براى روح و روان اصالتى قائل نيستند، در نطق هاى خود براى تعظيم رهبران و پايه گذاران مكتب ماديگرى، درود و سلام مى فرستند ولى آيا صحيح است كه مفاهيم عالى قرآن را كه حاكى از يك حقيقت و واقعيت است در اين سطح پياده كنيم و بگوييم تمام اين درودها كه قرآن بر پيامبران فرستاده و ما مسلمانان