و انسان با لطف قريحه، سخنى را كه هدف از آن ديگرى است، از سخنى كه هدف از آن خود، مخاطب است تميز مى دهد. و نتيجه اين مى شود كه هدف از (فَتَولّى عَنْهُمْ وَ قالَ يا قَومِ...)، توبيخ عذاب ديدگان است نه تفهيم ديگران و حاضران و نجات يافتگان.

آيه چهارم

پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) با ارواح انبياء سخن مى گويد

( وَسْئَلْ مَنْ أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رُسُلِنا أَجَعَلْنا مِنْ دونِ الرَّحْمنِ الِهَةً يُعْبَدُونَ).(زخرف/45)

«از پيامبران پيشين بپرس آيا غير از خداى رحمان، خدايى قرار داديم كه مور پرستش قرار گيرد».

ظاهر آيه اين است كه پيامبر مى تواند از همين نشأت طبيعى، با پيامبرانى كه در نشأت ديگر بسر مى برند تماس بگيرد تا روشن شود كه دستور خداوند در تمام قرنها و اعصار به تمام پيامبران اين بود كه جز خداى يگانه كسى را نپرستند.

و در آيه ديگر نيز به يك نواخت بودن برنامه پيامبران تصريح كرده و مى فرمايد:

(وَ لَقَدْبَعَثْنا فِى كُلِّ أُمَّة رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللّهَ وَاجْتَنِبُوا الطّاغُوت). (نحل/36)

«براى تمام امت ها پيامبر فرستاديم كه خدا را بپرستند و از طاغوت بپرهيزند».

ظاهر آيه مورد بحث اين است كه پيامبر از رسولان گذشته بپرسد و تا دليل عقلى بر امتناع سؤال از آنان گواهى ندهد ما حق نداريم دست از اين ظاهر برداريم.