سربازان اسلام براى فداكارى در ميدان جهاد است و اين كه آنان از علاقه و دلبستگى خود نسبت به زندگى مادى بكاهند و بدانند زندگى بهترى در آن جهان براى آنان است حتى آنان كه رفته اند گروههاى نپيوسته را چنين و چنان بشارت مى دهند.

در چنين هدفى، دوستى سابق، هم جبهه بودن و ديگر پيوندهاى دنيوى مطرح نيست بلكه آنچه مطرح است پيشگامان در شهادت به گروهى كه نپيوسته اند بشارت و گواهى مى دهند نه تنها به شهيدان هم عصر خود چنين بشارت مى دهند بلكه به كليه مجاهدان راه حق را در اين راه گام نهاده ولباس پر افتخار جهاد بر تن كردند چنين بشارت را مى دهند و تمام اينها از اطلاق آيه و اينكه هيچ نوع قيدى در آن نيست استفاده مى شود.

و اين مطلب در صورتى به خوبى جلوه مى كند كه بدانيم هدف تحريك تمام فداكاران جهان اسلام به شركت در نبرد، در هر عصر و دوره است و تحريك خصوص گروه نهصد نفرى كه در نبرد اُحد دور پيامبر بودند، براى قرآن مطرح نيست.

2. پاداشى كه در اين آيه از آن ياد شده است يعنى جمله: (لا خَوفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُون) از آن مجاهدى است كه از روى ايمان و اخلاص قدم به ميدان نبرد نهد و شربت شهادت بنوشد و الاّ فرد عارى از ايمان كه با شرك و ترديد در دل همراه باشد ولى به عللى در جهاد شركت نمايد و يا با داشتن ايمان امّا به خاطر دست يابى بر اموال و ثروت با مجاهدان همگام گردد، چنين اجر و پاداشى نخواهد داشت.

روى اين بيان بشارت آنان در محدوده اى خواهد بود كه بدانند كه اين افراد،،با سلاح ايمان و اخلاص مجهزند، از پاكى روح و خلوص نيت برخوردارند، و شناسايى چنين افراد با اين منويات، نياز به آگاهى وسيع و