خطابات زمان پيامبر بود، لازم بود كه زمينه اعزام پيامبرانى پس از پيامبر اسلام وجود داشته باشد و اين مطلب با خاتميت سازگار نيست.

اكنون ما سؤال مى كنيم كه فايده اين خطابات در آغاز آفرينش كه اصلاً آدمى زادى در روى زمين نبود چيست در صورتى كه فرزندان آدم از شنيدن آن محروم بودند و اگر قرآن حكايت نمى كرد ما اصلاً به وجود چنين خطاباتى پى نمى برديم.

هرگز نمى توان گفت مقصود از «بنى آدم» همان فرزندان بلا واسطه «آدم» است يعنى هابيل و قابيل و دو خواهر آنها زيرا:

اوّلاً: سياق آيات حاكى است كه اين خطابات، پس از خروج آدم از بهشت بوده است، و در آن زمان، آدم فرزندى نداشت كه به آنها خطاب شود.

ثانياً: آيه مربوط به آن گروه از فرزندان آدم است كه براى هدايت آنان پيامبرانى اعزام مى شوند تا آيات خدا را بخوانند، و دوران رسالت كه به نظر مشهور بايد با شريعت همراه باشد (خواه شريعت تأسيسى يا ترويجى) از دوره نوح آغاز گرديده است و آيات قرآن بر اين مطلب گواهى مى دهند.

اكنون اين سؤال مطرح مى گردد كه فايده اين خطاب براى ما كه از شنيدن آن محروم بوديم چيست؟

ولى راه حل همه اين است كه اگر اين نوع خطابات براى ما به هيچ وجه نمى رسيد جا داشت كه چنين سؤالى طرح گردد، ولى اگر همان خطاب، به خاطر قصور مخاطب مستقيماً به ما نرسد امّا وسيله مخبر صادقى از آن آگاه شويم چنين اعتراضى ساقط خواهد بود اتّفاقاً نداى آغاز خلقت، در هر دوره كه رسولان آمده اند، به وسيله پيامبران، به توده ها رسيده، و همه را آگاه ساخته اند.

از اين طريق اشكال بسيارى از آيات كه متضمن چنين خطابات قطعى