دعاى دوازدهم از دعاهاى امام عليه السّلام است در اقرار بگناه و درخواست (توفيق براى) توبه و بازگشت (از معصيت) بسوى (طاعت) خداى تعالى‌

(حضرت امام محمّد باقر عليه السّلام فرمود: بخدا قسم، خدا از مردم جز دو خصلت و خوى نخواسته: بنعمتها اعتراف كنند كه براى ايشان ميافزايد، و بگناهان اقرار نمايند كه آنها را از آنان ميآمرزد، و هم از آن حضرت رسيده كه فرمود: سوگند بخدا از گناهان نميرهد جز كسيكه «بدرگاه خداى تعالى» اقرار نمايد): [1 بار خدايا سه خصلت مرا از درخواست از تو باز ميدارد و يك خصلت مرا بر آن ميدارد:-] [2 باز ميدارد مرا امرى كه بآن فرمان دادى و من از بجا آوردن آن درنگ كردم، و نهيى كه از آن جلوگيرى كردى و من بسوى آن شتافتم، و نعمتى كه بمن بخشيدى و من در سپاسگزاريش كوتاهى نمودم (علماى اماميّه «رضوان اللّه عليهم» اتّفاق دارند بر عصمت انبياء و ائمّه «عليهم السّلام» و اينكه گناهى از گناهان كوچك و بزرگ از ايشان سر نميزند، و پاسخ اعتراف بگناه و آمرزش طلبيدن آنان آنست كه ميخواستند