دعاى هشتم از دعاهاى امام عليه السّلام است در پناه بردن (بخداى تعالى) از سختيها و بدى اخلاق و كردارهاى نكوهيده:

[1 بار خدايا بتو پناه ميبرم از حرص و آز (بر دنيا، رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله فرمود: بى نيازترين مردم كسى است كه گرفتار حرص نباشد، و حضرت امام محمّد باقر عليه السّلام فرمود: مثل حريص و آزمند «بدنيا» مثل كرم ابريشم است كه هر چند پيچيدن ابريشم را بر خود فزونى دهد بيرون شدنش را دور «دشوار» سازد تا آنكه با اندوه بميرد) و تندى غضب و خشم (رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله فرمود: هر كه خشم خود را فرو نشاند خدا او را از عذاب و كيفر خود باز دارد) و تسلّط حسد و رشك (بر ديگران كه آن آرزوى زوال نعمت است از ديگرى براى خود، و چنين آرزويى چه اظهار شود چه نشود حرام است بر خلاف غبطه چون غبطه آنست كه آرزو دارد مانند نعمت ديگرى برايش باشد بى آنكه زوال نعمت را از او بخواهد، حضرت صادق عليه السّلام فرمود: حسد ايمان را ميخورد چنانكه آتش هيزم را ميخورد) و سستى صبر و شكيبائى (در كار دنيا و آخرت، حضرت امام محمّد باقر عليه السّلام فرمود: پدرم علىّ ابن الحسين عليه السّلام هنگام وفات مرا بسينه گرفت و فرمود: پسرم تو را وصيّت و سفارش ميكنم بآنچه پدرم هنگام وفاتش مرا بآن وصيّت كرد بآنچه پدرش باو وصيّت كرده: يا بنىّ اصبر على الحقّ و ان كان مرّا يعنى اى پسرم‌