دعاى هفتم از دعاهاى امام عليه السّلام است هر گاه كار دشوار دل آزارى باو رو ميآورد

يا پيشامد سختى رخ ميداد و بهنگام غم و اندوه (حضرت امير المؤمنين عليه السلام فرموده: هر گاه ترس و بيم «از بلاء» سخت شد پس پناهگاه بسوى خدا رفتن است، حضرت موسى ابن جعفر عليه السّلام فرموده: بلاء و آفتى نيست كه به بنده مؤمن رو آورد و خداى عزّ و جل دعاء «درخواست رفع آن» را باو توفيق دهد جز آنكه آن بلاء بزودى از بين برود، و بلائى نيست كه به بنده مؤمن رو آورد و از دعاء خوددارى نمايد جز آنكه آن بلاء بطول انجامد، پس هرگاه بلاء رو آورد «براى رفع آن» بر شما باد دعاء و تضرّع و زارى بدرگاه خداى عزّ و جلّ، حضرت صادق عليه السّلام فرمود: آيا درازى و كوتاهى بلاء را ميشناسيد؟ «شنوندگان گفتند» گفتيم: نه، فرمود:

اگر هنگام بلاء يكى از شما موفّق بدعاء شد بدانيد «مدّت» بلاء كوتاه است، حضرت موسى ابن جعفر عليه السّلام فرمود: دعاء و درخواست و بدرگاه خدا رو آوردن بلاء را باز ميگرداند، و آن بلاء مقدّر شده و لازم گرديده و نمانده جز امضاء و گذراندن آن، پس اگر خداى عزّ و جلّ خوانده شود و از او بر طرف شدن آن بلاء درخواست گردد خدا آن را بر طرف مينمايد، حضرت صادق عليه السّلام فرموده: هرگاه پيشامدى يا سختى يا اندوهى بمردى رو آورد بايد دو زانو و دو آرنج خود را برهنه نموده و بزمين بچسباند و سينه‌اش را هم بزمين نهد و بسجده رود پس از آن حاجت و خواسته خويش را «از خداى تعالى» بطلبد، و حضرت سيّد العابدين و امام السّاجدين صلوات اللّه و سلامه عليه در اينجا از خداى تعالى بر طرف شدن بلاء و گرفتارى و غم و اندوه را باين گونه درخواست مينمايد):-]