دعاى پنجاه و چهارم از دعاهاى امام عليه السّلام است در درخواست (از خداى تعالى) دور گردانيدن اندوه‌ها

(ى دنيوى را كه بر هر كس واجب است از آن دورى گزيده و دور ساختن آن را از خداوند سبحان بخواهد، زيرا همّ و اندوهى كه براى دنيا و كالاى آن باشد بنده را از راه حقّ جدا و تباه سازد، بخلاف اندوه اخروى كه واجب است انسان هميشه اندوهناك بوده و از آن دورى ننمايد، زيرا اندوهى كه براى آخرت باشد بنده را از گمراهى رهانيده و براه حقّ ميبرد، حضرت صادق- عليه السّلام- فرموده: كسيكه داخل در صبح و شب شود و بزرگترين اندوهش دنيا باشد خداوند فقر و نيازمندى را جلو او قرار ميدهد و كارش را پراكنده ميگرداند، و در دنيا بآنچه خواهد دست نمييابد جز چيزى را كه براى او مقدّر شده، و كسيكه داخل در صبح و شب گردد و بزرگترين اندوهش آخرت باشد خداوند غنى و بى‌نيازى را در دل او قرار ميدهد و كارش را منظّم مينمايد): [1 اى بردارنده غم و دور كننده اندوه، اى بى‌اندازه بخشاينده در دنيا و آخرت و بسيار مهربان در آن دو سرا، بر محمّد و آل محمّد درود فرست، و غم مرا بردار، و اندوهم را دور ساز-]