دعاى پنجاه و سوم از دعاهاى امام عليه السّلام است در خضوع و فروتنى براى خداى توانا و بزرگ‌

(و آن بدل و اندام و زبان است، بدل مانند اعتقاد باينكه كمترين و نيازمندترين بندگان است، و باندام مانند رخسار بر زمين نهادن، و بزبان مانند اقرار بآنچه اعتقاد دارد و درخواست آمرزش از گناهان): [1 اى پروردگار من گناهانم (بر اثر بسيارى و بزرگى) مرا خاموش كرده، و گفتارم گسيخته شده (نميتوانم سخنى بگويم) از اين رو براى من (درباره كردارم) حجّت و برهانى (يا عذر و بهانه‌اى) نيست، پس من برنج و سختى خود گرفتار، بسبب كردارم در گرو، در گناهم حيران، از بيرون رفتن از راه راستم سرگردان و در راه خويش مانده‌ام-]