دعاى چهل و نهم از دعاهاى امام عليه السلام است در (درخواست) دور ساختن مكر و فريب دشمنان،

و باز گردانيدن سختى و شكنجه ايشان: [1 اى خداى من (مرا بوسيله پيغمبرت و فرستادن آيات قرآن مجيد براه حق كه موجب رستگارى دنيا و آخرت است) راهنمائيم كردى پس غافل مانده و بكار بيهوده مشغول شدم، و پند دادى (در قرآن كريم بخير و نيكى امر كردى و از شر و بدى باز داشتى) پس سختدل گشتم (در من تأثير نكرد) و نعمت نيكو (بى رنج و سختى) عطا نمودى پس (ترا) نافرمانى كردم، سپس شناختم آنچه را (گناهانى كه مرا از آن) برگردانده‌اى، هنگامى كه آن را بمن شناساندى (توفيقم دادى از غفلت و بيخبرى از آن آگاه شدم) پس آمرزش درخواست نمودم (از گناهم) در گذشتى، پس (بگناه) باز گشتم و تو پوشاندى (كسى را بآن آگاه نساختى، يا مرا ميان مردم رسوا نكردى، يا مهلتم دادى و در انتقام شتاب ننمودى) از اين رو (بسبب اين همه مهربانيها)- خداى من- ترا است سپاس (نه جز تو را)-] [2 (هنگام غفلت و نا فرمانى و سختدلى) خود را در دره‌هاى (انواع) فساد و تباهى افكندم، و در راههاى سخت هلاك و نابودى فرود آمدم، در آن دره‌ها بغلبه‌ها و سخت گيريهايت و بفرود آمدن در آنها بعذابهايت روبرو شدم-]