دعاى چهل و هفتم از دعاهاى امام عليه السّلام است در روز عرفه‌

(نهم ذى الحجّة، و عرفات نام موضعى است دوازده ميلى مكّه كه حاجّ روز عرفه در آنجا توقّف مينمايند، از ابن عبّاس نقل شده: حضرت إبراهيم- عليه السّلام- در خواب ديد كه فرزندش را سر ميبرد فاصبح يروى يومه اجمع «پس صبح بيدار شده همه آن روز را ميانديشيد» كه آيا خواب او امرى است از جانب خدا، يا نه؟ از اين رو آن روز ترويه ناميده شد، پس از آن در شب دوّم در خواب ديد فلمّا اصبح عرف انّه من اللّه «چون صبح شد دانست كه آن از جانب خدا است» از اين رو آن روز عرفه ناميده شد): [1 سپاس مرا خداى را كه پروردگار جهانيان است-] [2 بار خدايا سپاس تنها براى تو است اى پديد آورنده آسمان‌ها و زمين، اى داراى بى‌نيازى و احسان كامل (يا اى سزاوار بزرگى و منزّه بودن از آنچه لائق بتو نيست) اى مالك و دارنده دارندگان (يا اى سيّد و مهتر مهتران) و اى خدا و پرستيده شده هر پرستيده‌اى، و اى آفريننده هر آفريده‌اى، و اى ميراث برنده هر چيز (زيرا