دعاى چهل و پنجم از دعاهاى امام عليه السّلام است در باره وداع و بدرود ماه رمضان‌

(بزبان حال يعنى اگر ماه رمضان كه ماه خير و بركت است شخصى ميبود هنگام فراق و جدائى با او چنين گفته ميشد، و سخن گفتن با شهرها و منازل و اوقات روش عقلاء و خردمندان بوده و هست، و در قرآن شريف و سخنان ائمّه- عليهم السّلام- بسيار است، و خواندن دعاى وداع مستحب ميباشد، و شايسته است در روز جمعه آخر و هم در شب آخر خوانده شود، و خواندن آن هنگام سحر و نزديك سپيده صبح بهتر است، و اگر كسى بكمى ماه گمان برد در دو شب يعنى شب بيست و نهم و شب سى‌ام آن را بخواند، و اگر در شب آخر خوانده نشد در اواخر روز آخر بخواند): [1 بار خدايا اى آنكه (براى نعمتهائيكه بخلقش داده) پاداش نميخواهد (زيرا او غنىّ بالذّات است و بديگرى نيازمند نيست، پس آفريدن او ايشان را و تكليف كردن بعبادت و بندگى و سپاسگزارى براى آنست كه ايشان سود ببرند)-] [2 و اى آنكه بر عطا و بخشش (ببندگانش) پيشمان نميشود (زيرا پشيمانى بر اثر جهل و نادانى بعواقب امور و پايان كارها است و جهل بر خداى تعالى محال است)-] [3 و اى آنكه جزاى (كردار) بنده خود را يكسان و برابر نميدهد (بلكه اگر نيك باشد چندان برابر ميدهد، و اگر بد باشد ميآمرزد، چنانكه در قرآن كريم‌