[7 و تا دست‌هامان را به (طلب يا فرا گرفتن) حرام دراز ننمائيم، و با پاهامان بسوى آنچه منع و حرام گشته نرويم، و تا شكمهامان نگاه ندارد و گرد نياورد جز آنچه (خوردنى و آشاميدنى) كه تو حلال و روا گردانيده‌اى، و زبانهامان گويا نشود جز بآنچه (قرآن مجيد و گفتار پيغمبر اكرم و أئمّه معصومين- عليهم السّلام- كه) تو خبر داده و بيان فرموده‌اى (اين چند جمله اشاره بآداب و نيكو رفتارى روزه‌دار است كه در اين باره اخبار بسيار رسيده، روايت شده: زن روزه‌دار بكنيز خود دشنام داد، رسول خدا- صلّى اللّه عليه و آله- شنيد، فرمود: طعام و خوراك آوردند و بآنزن امر كرد كه بخور، گفت: من روزه هستم! حضرت فرمود: چگونه روزه هستى و بكنيز خود دشنام دادى؟! تنها روزه از خوردن و آشاميدن نيست. طعام خواستن حضرت براى آن زن روزه‌دار و امر بخوردن او شاهد از جهت اين بوده كه ميدانسته روزه او روزه مستحبّى بوده، و احتمال ميرود كه روزه واجب بوده و امر حضرت بخوردن از روى تأديب است يعنى مانند اين روزه را پاداشى نيست و گرفتن و نگرفتن آن يكسان است اگر چه گرفتن آن واجب باشد) و رنج نكشيم جز در آنچه (عبادت خالق و خدمت بخلق كه) بپاداش تو نزديك گرداند، و بجا نياوريم جز آنچه كه از كيفر تو نگاه دارد، سپس همه آن كردارها را از رئاء و خودنمائى خود نمايان و از سمعه و شنواندن شنوانندگان خالص و پاكيزه گردان كه در آن كسى را با تو شريك نگردانيم، و جز تو در آن مقصود و خواسته‌اى نطلبيم-]