دعاى چهل و چهارم از دعاهاى امام عليه السّلام است هنگامى كه (شب اوّل يا روز اوّل) ماه رمضان ميرسيد

(از پيغمبر- صلّى اللّه عليه و آله- رسيده: رمضان ناميده شده براى آنكه «يرمض الذّنوب» گناهان را ميسوزاند «ميآمرزد» سعيد ابن سالم گفته: نزد حضرت باقر- عليه السّلام- بوديم و از رمضان سخن ميگفتيم، حضرت فرمود: نگوئيد اين رمضان، و نگوئيد رمضان رفت و رمضان آمد، زيرا رمضان نامى از نامهاى خداى تعالى است نميآيد و نميرود، آنكه ميآيد و ميرود زايل و نيست شونده است، بلكه بگوئيد شهر رمضان «ماه رمضان» و علماء- رحمهم اللّه- نهى در اينجا را حمل بر كراهت نموده‌اند، و بيان شدن لفظ رمضان در بعض احاديث بدون شهر زيانى باين گفتار نميرساند، زيرا ممكن است مقصود از آن بيان مباح و جائز بودن آن بوده و اين با كراهت منافات ندارد): [1 سپاس خدايى را سزا است كه ما را براى سپاسگزارى خود راهنمائى نمود (توفيق داد) و از اهل سپاس (كسانيكه بسپاسگزارى شناخته شده‌اند) قرار داد (يا و از اهل و دوستان خويش گردانيد) تا براى احسان و نيكيش از سپاسگزاران باشيم، و ما را بر آن سپاسگزارى پاداش نيكوكاران دهد-]