دعاى چهل و سوم از دعاهاى امام عليه السّلام است هنگامى كه بهلال و ماه نو نگاه ميكرد

(گفته‌اند: هلال غرّه و اوّل قمر يا تا دو يا سه يا هفت شب و شب بيست و ششم و بيست و هفتم را گويند و در سائر شبها قمر ناميده ميشود، و وقت خواندن دعا هنگامى است كه آن را هلال مينامند، و سزاوارتر آنست كه خواندن دعاء از شب اوّل بتأخير نيفتد چون اهل لغت و اصطلاح بر آن اتّفاق دارند، و اگر خوانده نشد از شب دوّم نگذرد، زيرا بيشتر اهل لغت تا شب دوّم را هلال ميدانند، و اگر در شب دوّم هم خوانده نشد از شب سوّم تأخير نشود، چون بسيارى از اهل لغت شب سوّم را آخر شبهاى هلال دانسته‌اند، و اطلاق هلال بر ماه تا شب هفتم از قبيل اطلاق آن بشب بيست و ششم و بيست و هفتم است كه اطلاق حقيقى نيست، و اينكه آن را هلال ناميده‌اند براى آنست كه هنگام ديدن آن مردم صداها بلند مينمايند و هلال از اهلال گرفته شده و آن بمعنى بلند نمودن صدا است، و اينكه پس از هلال را قمر مينامند براى سفيدى آنست، و اقمر بمعنى ابيض و سفيد است، و اينكه در شب چهاردهم آن را بدر ميگويند از جهت آنست كه گوئيا براى پنهان شدن خورشيد و طلوع و ظاهر شدن خود مبادرت و شتاب مينمايد، و در صدد بر آمدن براى ديدن هلال در شب سى‌ام ماه شعبان و شب سى‌ام ماه رمضان مستحبّ عينى «بر همه مستحبّ» و واجب كفائى است «چند نفر كه ديدند از ديگران كفايت ميكند» و خواندن دعا هنگام ديدن هلال باجماع علماء مستحبّ است، و دعاهائيكه هنگام ديدن هلال‌