[69 و افزوده‌هاى بر ابواب (عناوين دعاها كه با اين فهرست مختصر تفاوت دارد) بلفظ أبو عبد اللّه حسنى- رحمه اللّه- است (اين عناوين از او روايت شده، و أبو عبد اللّه حسنىّ همان كسى است كه در آغاز سند صحيفه ذكر شد كه أبو مفضّل صحيفه را از او روايت كرده و گفت:)-] [70 حديث كرد ما را أبو عبد اللّه جعفر ابن محمّد الحسنى-] [71 او گفت: حديث كرد ما را عبد اللّه ابن عمر ابن خطّاب زيّات-] [72 و گفت: حديث كرد مرا دائيم علىّ ابن نعمان اعلم-] [73 او گفت: حديث كرد مرا عمير ابن متوكّل ثقفىّ بلخىّ از پدرش متوكّل ابن هرون-] [74 او گفت: سيّد و مهترم (امام) صادق أبو عبد اللّه جعفر ابن محمّد بر من املاء نمود-] [75 آن حضرت فرمود: جدّم علىّ بن الحسين هنگاميكه من حضور داشتم بر پدرم محمّد ابن على- عليهم اجمعين السّلام- املاء نمود (دعاهاى صحيفه را جدّم بپدرم فرمود و او نوشت، و دعاء در لغت بمعنى نداء و خواندن و در اصطلاح تضرّع و زارى بدرگاه خدا و طلب رحمت از او با فروتنى است، و اينكه گاهى حمد و سپاس را دعا مينامند براى آنست كه طلب و درخواست رحمت را در بر دارد، و بايد دانست كه دعاء بزرگترين ابواب عبادت و پناه از آفات و استوارترين وسيله است براى طلبيدن خيرات، خداى تعالى در قرآن كريم «س 40 ى 60» فرموده: ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ‌ يعنى مرا بخوانيد تا درخواست شما را روا سازم، و اخبار فضل و برترى و ترغيب و كوشش بر آن از طريق سنّى و شيعه دست بدست رسيده و آن از ضروريّات دين است و از علامات ما نيكوكاران و آداب پيغمبران و مقامات خدا پرستان ميباشد، و با قضا و راضى بودن برضاى خداى تعالى منافات ندارد، ميسر ابن عبد العزيز از حضرت صادق- عليه السّلام- روايت نموده كه آن حضرت بمن فرمود: اى ميسر دعا كن و نگو كار گذشته و آنچه مقدر است ميشود، زيرا نزد خدا مقامى است كه بدست نميآيد جز با درخواست از او، و اگر بنده دهان ببندد و درخواست ننمايد چيزى باو نميدهند پس بخواه تا بتو بدهند، از ميسر درى زده نميشود جز آنكه ميشود بروى زننده باز گردد).-]