دعاى سى و دوم از دعاهاى امام عليه السّلام است براى خود پس از بجا آوردن نماز شب درباره اقرار بگناه‌

توجيه اعتراف معصومين عليهم السّلام بگناهان در شرح دعاى دوازدهم بيان شده، و نماز شب در اخبار ائمّه طاهرين- عليهم السّلام- گاهى بر هشت ركعت «چهار دو ركعت» اطلاق ميشود و گاهى بر يازده ركعت «آن هشت ركعت بعلاوه دو ركعت و يكركعت» و گاهى بر سيزده ركعت «آن يازده ركعت بعلاوه دو ركعت فجر» بنا بر اين احتمال ميرود خواندن اين دعاء پس از هشت ركعت و پس از يازده ركعت و پس از سيزده ركعت باشد، پس اگر كسى نذر كند اين دعاء يا دعاى ديگر را بعد از نماز شب بخواند و تعيين نموده كه پس از هشت يا يازده يا سيزده ركعت باشد، بعد از هر يك آن را قرائت نمايد اداى تكليف نموده است، و مرحوم علاّمه بزرگوار سيّد عليخان در شرح صحيفه بيان كرده كه شيخ طوسى «رحمه اللّه» در مصباح فرموده: شايسته است پس از انجام نماز شب و آن سيزده ركعت است بخوانى آنچه را كه سيّد العابدين- عليه السّلام- ميخوانده و آن از دعاهاى صحيفه ميباشد، و كفعمى «عليه الرّحمة» اين دعاء را نقل كرده و پس از يازده ركعت بيان فرموده، و همه علماء فرموده‌اند: اوّل وقت نماز شب از نيمه شب است و هر چه به فجر دوّم «روشنائى و سفيدى صبح» نزديك باشد بهتر است، و اگر فجر طالع و آشكار شد و نمازگزار چهار ركعت آن را بجا آورده نه ركعت ديگر را بطور اختصار يعنى تنها سوره حمد را بخواند و آن را بقصد ادا انجام‌