[3 و بار خدايا مرا بر آن دار كه بد كردارشان را بنيكى پاداش دهم، و از ستمكارشان بعفو و بخشش در گذرم، و درباره همه ايشان خوش گمان باشم (زيرا همچنانكه بر مؤمن گفتار بد درباره برادر ايمانيش حرام است گمان بردن بدهم درباره او حرام ميباشد، و امّا با خود سخن گفتن و انديشه و آنچه در دلش درباره او ميگذرد بخشيده شده است چون شيطان باو القاء مينمايد تا در باره برادرش كار زشت بخواهد پس واجب است كه شيطان را تكذيب نمايد، زيرا او بدكارترين بدكاران است، و پذيرفتن گفتار او روا نيست، و از اين رو است كه در شرع رسيده هر كس سخنى بگويد كه ظاهر آن ارتداد و كفر است و معنى صحيحى دارد حكم بكفر او نميشود) و با نيكوئى همه آنها را سرپرستى نمايم و با پاكدامنى چشمم را از (زشتيها و لغزشهاى) آنان بپوشانم، و با فروتنى با آنها نرم باشم (سختگير نباشم) و با مهربانى بر گرفتارانشان رقّت داشته و دلجوئى كنم، و در پنهانى و پشت سر دوستى (خود) را براى آنان آشكار سازم (نه مانند دو رويان در ظاهر دوستى نشان داده در پشت سر خلاف آن را هويدا نمايم) و با پاكدامنى (نه با آلودگى بفساد و تباهكارى) نعمت هميشگى (روزى و خوشى) را نزد ايشان دوست بدارم، و آنچه براى خويشان خود واجب و لازم ميدانم درباره ايشان لازم دانم، و آنچه براى خواصّ و نزديكان رعايت داشته در نظر دارم براى ايشان رعايت كنم-]