دعاى بيست و ششم از دعاهاى امام عليه السّلام است در باره همسايگان و دوستانش هنگاميكه از ايشان ياد مينمود

(رسول خدا- صلّى اللّه عليه و آله- فرموده:

هر كه همسايه خود را بيازارد خداوند بوى بهشت را بر او حرام گرداند و جاى او در دوزخ است، و دوزخ بد جائى است، و كسيكه حقّ همسايه‌اش را تباه سازد از ما نيست، و هميشه جبرئيل مرا در باره همسايه وصيّت و سفارش مينمود تا اينكه گمان كردم همسايه ارث خواهد برد، و امير المؤمنين- عليه السّلام- فرموده: حريم مسجد چهل ذراع است و حريم همسايه چهل خانه از چهار سمت ميباشد، و حضرت صادق- عليه السّلام- فرموده: پيغمبر- صلّى اللّه عليه و آله- گفته شد: اى پيغمبر خدا آيا در مال و دارائى جز زكوة حقّ و بهره ديگرى هست؟ فرمود:

آرى نيكى كردن بخويشان هر گاه دورى گزيده‌اى و مهربانى بهمسايه مسلمان، ايمان بمن نياورده كسيكه شب سير بوده و همسايه مسلمانش گرسنه باشد، و نيز آن حضرت- عليه السّلام- بإسحاق بن عمّار فرمود: با منافق و دو رو بزبان مكر كن، و دوستيت را براى مؤمن خالص گردان، و اگر يهودى با تو نشست با او نيكو بنشين، روايت شده: مردى نزد پيغمبر- صلّى اللّه عليه و آله- آمد و گفت: فلان همسايه مرا ميآزارد، حضرت فرمود: بر آزار او شكيبا باش و تو او را ميازار، پس از اندك زمانى آمد و گفت: اى پيغمبر خدا همسايه‌ام مرد، حضرت فرمود: كَفى‌