دعاى بيست و دوم از دعاهاى امام عليه السّلام است هنگام سختى و رنج و كارهاى دشوار:

[1 بار خدايا تو مرا در باره اصلاح نفس من بچيزى امر فرموده‌اى كه خود بانجام آن از من تواناترى، و توانائى تو بر آن و بر من بيشتر از توانائى من است (زيرا بازگشت هر توانائى بقدرت خداى تعالى است كه فوق آن توانائى نيست، پس از اين رو خداوند بر اصلاح نفس بنده‌اش از خود بنده تواناتر است و قدرت او بر بنده و بر آنچه او را بآن تكليف فرموده بيشتر، و چگونه چنين نباشد كه بنده جز بكمك او نميتواند سودى بدست آورد يا زيانى از خود دور سازد) پس چيزى كه تو را از من خوشنود ميگرداند بمن عطا كن، و رضاى خود را در حال عافيت و تندرستى (نه در حال بلاء و گرفتارى) از من دريافت نما (توفيق كارى بمن ده كه رضاى تو در آن باشد، و چون ممكن است رضاى خدا در كارى كه با بلاء و گرفتارى است باشد از اين رو درخواست عافيت و تندرستى مينمايد)-] [2 بار خدايا مرا بر رنج توانائى و بر گرفتارى شكيبائى و بر درويشى قدرت نميباشد،