دعاى بيست و يكم از دعاهاى امام عليه السّلام است هنگاميكه چيزى او را اندوهگين و گناهان نگرانش مينمود:

[1 بار خدايا اى بى نياز كننده آنكه تنها و نا توان است، و اى نگهدارنده (بندگان خود) از چيز ترسناك، گناهان مرا تنها نموده (بسبب آن از رحمتت دور گشته و بيكس مانده‌ام) و يار و همراهى با من نيست، و از خشم تو (دورى رحمتت) ناتوان شده‌ام، و نيرو دهنده‌اى ندارم، و بر ترس ديدار تو (فرمان تو هنگام مرگ و بر انگيخته شدن روز قيامت براى باز پرسى) نزديك گشته‌ام و تسكين دهنده‌اى براى ترسم نميباشد-] [2 و كيست مرا ايمن نمايد در هنگاميكه تو مرا ترسانده‌اى، و كيست مرا يارى كند در حاليكه تو مرا تنها گذارده‌اى، و كيست مرا توانائى دهد در حاليكه تو مرا نا توان ساخته‌اى؟-] [3 پناه نميدهد (كسى ديگرى را) اى خداى من، جز پروردگار پرورده شده‌اى را، و ايمن نميسازد مگر غلبه كننده، شكست خورده‌اى را،