دعاى هجدهم از دعاهاى امام عليه السّلام است هر گاه از آن حضرت دور ميشد چيزى (گرفتارى يا پيشآمد بدى) كه از آن ميترسيد،

يا خواسته او زود روا ميگشت: [1 بار خدايا سپاس تو را بر نيكوئى آنچه مقدّر نموده‌اى، و بآفت و بدى كه از من دور ساختى، پس بهره مرا از رحمت خود (تنها) تندرستى كه اكنون بخشيده‌اى قرار مده كه (در آخرت) بدبخت شوم بسبب آنچه دوست دارم و ديگرى بسبب آنچه (در دنيا) پسند من نيست خوشبخت شود (مقصود اينست كه عافيت از آفت و بدى كه در دنيا نصيب ميشود موجب نوميدى از پاداش صبر بر بلاء در آخرت نگردد، از اين رو خواسته ميشود كه بهره از رحمت تنها عافيت در دنيا نباشد كه در آخرت از پاداش صبر كنندگان بر بلائى بى‌بهره باشد، حضرت امام محمّد باقر عليه السّلام و فرموده: گرفتارترين مردم ببلاء پيغمبرانند پس از آن اوصياء پس از آن نيكان و كسانى كه از ديگران برتراند. حضرت امام جعفر صادق عليه السّلام فرموده: خدا را در زمين بندگانى است از بندگان برگزيده او، تحفه و ارمغانى از آسمان بزمين نميآيد جز آنكه آن را از آنها بديگرى باز گرداند، و بلاء و گرفتارى نميرسد جز آنكه آن را با آنان متوجّه ميگرداند، و هم آن حضرت فرموده: اگر مؤمن چيزى را كه در پاداش از مصائب و گرفتاريها