دعاى سيزدهم از دعاهاى امام عليه السّلام است در درخواست حاجتها از خداى تعالى:

[1 بار خدايا اى منتها درخواست حاجتها (بندگان چون در انجام حاجتهاشان از غير تو نوميد شوند بتو پناه ميبرند پس تو منتهاى حاجتهاى ايشانى، يا آنكه بازگشت انجام خواسته‌ها بدست بندگانت بالأخره بتو است، زيرا جور شدن وسائل و اسباب كار بدست تو است)-] [2 و اى آنكه رسيدن بخواسته‌ها نزد او است (و رسيدن بخواسته‌ها از ديگران جز باذن و توفيق و كمك او نيست)-] [3 و اى آنكه نعمتهايش را بازاء قيمتها نميفروشد (نعمت مخلوق و عطاء بديگرى در برابر عوض است بخلاف نعمتهاى خداى تعالى كه تنها از روى تفضّل و احسان است و برابر عوض و چيزى بجاى آن نيست)-] [4 و اى آنكه بخششهايش را بمنّت گزاردن (كه بفرمايد: آيا بتو چنين گذشت نكردم؟ آيا بتو احسان و نيكى ننمودم) تيره نميسازد (زيرا منّت نهادن باين معنى صفتى است كه از پستى و كوچكى همّت شخص هويدا ميشود، چون احسان و نيكى خود را بزرگ مى‌پندارد و خداى تعالى منزّه از آن است، زيرا نعمتهاى او هر چند بزرگ باشد در برابر عظمت و بزرگى او كوچك است)-][2]

الصحيفة السجادية / ترجمه و شرح فيض الإسلام ؛ ص101