نيايش بيست و هشتم [1]

اى خداوند، من از روى اخلاص، تنها و تنها تو را برگزيده‌ام و با همه وجودم به تو روى آورده‌ام و از هر كس كه خود نيازمند توست رو بر تافته‌ام و به هر كس كه از نعمت تواش بى‌نيازى نيست تمنّايى نكرده‌ام. و بر آنم كه در خواست نيازمندى از نيازمند ديگر سفاهت رأى است و ضلالت عقل.

چه بسا- اى خداوند من- ديده‌ام كسانى را كه عزّت نه از تو طلبيده‌اند و به ذلت افتاده‌اند و جز از خزانه فضل تو توانگرى جسته‌اند و بينوا شده‌اند و آهنگ بلندى كرده‌اند و به پستى گراييده‌اند. پس آن دور انديش كه از سر اعتبار نگريسته و چنين كسان را ديده، در دور انديشى خويش به راه خطا نرفته است و اختيارش به راه صواب رهنمون گشته است.

تويى- اى سرور و مولاى من- كه تنها و تنها پيشگاه توست كه بايد دست طلب به سوى آن دراز كرد، نه هر كس ديگر كه از او چيزى‌